Ná de kus verandert de kikker in een prins

In het atelier van Anutosh valt mijn oog op een prachtig schilderijtje met daarin verscholen een kikker. En ineens komt de ingeving weer boven die ik eerder had bij het sprookje over de kikker.

We kennen allemaal het sprookje van de Kikkerkoning, waarin de kikker de gouden bal van de prinses uit de waterput haalt. Als beloning mag de kikker een nacht bij de prinses slapen en op het moment dat zij hem kust verandert de kikker in een prachtige prins.

Sprookjes hebben allemaal een diepere betekenis. En volgens mij is de betekenis van dit sprookje om juist de kant van je partner die je het lastigst vindt, die het verst van je af staat, te omarmen. Om juist het stuk van je partner waar je moeite mee hebt, waarin je partner zo anders is dan jij, te accepteren. En er zijn natuurlijk ook zaken die niet acceptabel zijn, zoals geweld en grensoverschrijding, die bedoel ik hier niet. Het gaat juist om de dingen van alledag. Je bent bijvoorbeeld opgevoed met netjes eten en je wilt je kinderen dat ook meegeven en dan likt je vriend ineens z’n bord af en moedigt jullie dochter aan om hetzelfde te doen. Dat kan echt niet!  

Waarom zou je dat willen accepteren? Omdat je partner juist daar waar het irriteert een spiegel is. Het maakt een patroon zichtbaar en geeft je gelegenheid om los te komen van dat patroon.

Ik kon er bijvoorbeeld niet tegen als Iris zei: ‘Nee, dat kan ik niet’. In mijn wereld kan alles. Zoals Pipi Langkous zei: ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan’. Dat sluit wel aan bij hoe ik kan denken. Dus als Iris zei dat zij dacht dat zij iets niet kon dan wilde dat er bij mij niet in. Hoezo denken dat je iets niet kan? Dat schiet niet op. En kregen we gesprekken waarin we echt niet dichterbij elkaar kwamen omdat ik Iris probeerde te overtuigen.

Bij Phoenix heb ik geleerd om te onderzoeken welk dilemma, welke tegenstelling er speelt. Tegenstellingen die elkaar eigenlijk nodig hebben. Zoals ‘ja’ juist ‘nee’ nodig heeft om te kunnen bestaan, zonder donker geen licht. Maar met het zien van de tegenstelling was ik er nog niet. Hoe kon ik dit een plek gegeven?

Het was een hele worsteling en uiteindelijk realiseerde ik me dat zowel ja als nee te simpel zijn. Het leven is groter dan dat. Gerdine Smit verwoordt dat mooi.

Maar wees gerust
laat zijn
zie je hart
dat luisteren kan
het weet dat de rivier
haar bochten neemt.

De ‘nee’ van Iris liet me uiteindelijk zien dat mijn ‘ja’ een illusie is. Ik heb niet alles in de hand. En zeker niet als het om de keuzes en de gedachten van anderen gaat. Ook mijn dierbaren kunnen hele andere gedachten hebben dan ikzelf en hele andere keuzes maken dan dat ik zou doen. Dat voelt soms heel vervelend, maar het is niet anders. Dat te accepteren heeft mij veel gebracht. Vertrouwen op het leven en vertrouwen op de weg van mijn partner, ook al is die anders dan de mijne.

Wat vind jij heel lastig aan de keuzes die je partner maakt? Waar blijf je tegenaan lopen? Waarin zijn jullie zo tegengesteld als water en vuur? Laat het ons weten!

Gratis e-book Intimiteit en Seksualiteit

Direct toegang