Ontmoeting op de grens

De ontmoeting op de grens is essentieel voor de liefdesrelatie, daar ontmoet je elkaar echt. Dan is er werkelijk contact. Het is een dunne lijn, voor je het weet ben je over de grens of blijf je weg bij de grens.

Wegblijven bij de grens

We hebben angst voor de grens. We zijn bang dat als we echt vertellen wat er in ons omgaat, onze gevoelens en verlangens uiten dat de ander daarvan schrikt en dat we de ander wegjagen. Dat de ander dan afstand van ons neemt. Of we zijn bang dat we dan over de grens van de ander gaan en de ander pijn doen. Om dat niet te riskeren blijven we liever aan de oppervlakte en houden we het bij de veilige onderwerpen.

We blijven ook weg bij de grens en het echte contact omdat we bang zijn om kritiek te krijgen als we ons uiten. Dat we in onze kwetsbaarheid gekwetst kunnen worden door de ander en dat er dan niets van ons overblijft. Het is veiliger om ons niet te laten zien, niet onze kwetsbaarheid te tonen of het achterste van onze tong te laten zien. Wegblijven bij de grens, waar het ook kan schuren, is vertrouwd. Dan leven we nét langs elkaar heen, blijven we aan de oppervlakte, praten over het reilen en zeilen van de gezins bv maar niet meer over wat ons echt bezig houdt. Daarmee raken we het contact met onszelf en met elkaar kwijt. Daarmee verliezen we energie want juist die spannende onderwerpen, als we die aan durven kaarten, geven ook levendigheid.

Door niet echt het contact aan te gaan gaat het leven en de liefde uit de relatie. We zijn er als mens niet voor gemaakt om langs elkaar heen te leven, op den duur is dat gekmakend.  Dat geeft een onrustig en eenzaam gevoel.

Het gaat niet zonder grensoverschrijding

Je komt er soms (of misschien soms zelfs vaak) pas achter waar de grens ligt als je erover heen bent gegaan. Over je eigen grens of de grens van iemand anders. Dat geeft niet, het is normaal om de grens pas te voelen als die overschreden is. De kunst is om naar de signalen te leren luisteren. Die van jezelf en van de ander en daar wat mee te doen. De grens in contact brengen op de grens. Dat heb ik zelf ook echt moeten leren. Vaak veel te lang mee bewegen, mijn eigen grens pas voelen als die ver overschreden was. Of te veel aandringen omdat ik het contact miste en daarmee verstoorde ik juist het contact. Niet weten wat ik dan eigenlijk wel wilde en het dus ook niet goed kunnen aangeven. Allemaal dingen die ik moest leren in de contacten thuis en op het werk maar die nu wel helpen om echt contact te maken, met mezelf en met de ander.

Uit angst om de ander af te wijzen, wijzen we onszelf af

Vaak komt het neer op de keus tussen zelf afwijzing of afwijzing van de ander. Stop ik mijn eigen verlangen weg, zelfafwijzing, zodat mijn partner zich niet ongemakkelijk hoeft te voelen? Dan kies ik voor zelfafwijzing, het wegstoppen van wat belangrijk voor ons is. Omdat we vaak zo bang zijn voor het afwijzen van de ander wijzen we liever onszelf af, tot dat niet meer gaat en het verlangen of de druk zo groot wordt dat we ons verlangen wel moeten uiten. En langs de angst moeten voor het afwijzen van de ander. Door ons verlangen te uiten wijzen we de ander niet echt af, in tegendeel. Vaak is de ander heel blij om echt te horen wat er in je omgaat of waar je grens ligt. Als je ‘nee’ er mag zijn wordt de ‘ja’ ook geloofwaardig. Maar we zijn zo bang de ander af te wijzen en verstoten te worden, uit de denkbeeldige kudde gezet te worden, dat we liever onszelf afwijzen, dat lijkt eerst veiliger. Terwijl dat zelden gebeurt. Meestal wordt het goed ontvangen als je laat zien hoe het echt met je is, al moet je daarvoor dus wel het intern gevoelde risico op afwijzing trotseren. ‘Durven is even de grond onder je voeten verliezen, niet durven is je leven verliezen‘, Soren Kierkegaard.

Ben je benieuwd hoe relatietherapie jullie kan helpen elkaar weer écht te ontmoeten? Klik dan hier.